Praktijkvoorbeeld: 'Prinses op de erwt'

Manon mailde mij dat ze nogal met wat issues kampte waar ze zelf niet meer uitkwam. Zowel privé als op werk. Of ik contact met haar wilde opnemen.

Tijdens ons telefonisch contact maakten we een afspraak en ontmoetten we elkaar op neutraal terrein. Het viel niet mee voor Manon om in de metro te stappen, tussen en dichtbij wildvreemde mensen te staan op weg naar onze afspraak. Gespannen, bang en onrustig, is wat ik zag toen ik haar ontmoette.

“Ik word er zo nerveus van, weet je”, begon Manon. “Al die mensen, al die geluiden. Het is zo druk in Amsterdam. Ik woonde tot 1,5 jaar geleden mijn leven lang in Julianadorp, in het hoge noorden. Na mijn scheiding ben ik bij mijn dochter ingetrokken. Het leek zo stoer maar als ik eerlijk ben, leef ik in een soort isolement. Ik ga naar mijn werk en kom thuis, elke dag hetzelfde. Thuis hang ik veel op de bank, passief en voel me zielig. Ik weet niet hoe, maar ik wil het doorbreken. Ik word hier zo ongelukkig van!”

Samen startten we het coachingstraject in de buitenlucht. Tijdens onze gesprekken bleek er meer aan de hand. Het huwelijk was onevenwichtig. Veel luxe, nimmer tegengas van haar toenmalige man, eenzaamheid en verveling. Het had iets weg van de prinses op de erwt. Na 35 jaar hakte Manon de knoop door en werd verliefd op een andere man en ging samenwonen. Liefde maakt blind, bleek. Een man die haar overvroeg, emotioneel chanteerde, intimideerde, kleineerde. Manon liep op haar tenen, wilde weg, ver weg..

Eenmaal in Amsterdam was het bikkelen. Geld verdienen om de huur te kunnen betalen. Het ‘moest’, alles ‘moest’. In de overlevingsstand om maar niet te hoeven voelen. Op slot staan. En dan al het lawaai van trams, auto’s, vliegtuigen, de bevolkingsdichtheid. Tijdens de coaching ging het ventiel open. Zoete regen, zoute tranen. De gesprekken, de oefeningen tijdens onze wandelingen in het park en de spiegel die ik haar voorhield, maakten dat Manon haar gevoelens kon benoemen: Ontheemd, bang, onzeker, verdoofd, laag zelfbeeld, er niet meer toe doen.

Het juist door weer en wind wandelen (wat in eerste instantie voor Manon ver buiten haar comfortzone was), riep het verlangen op het leven anders te willen. Amsterdam was niet zozeer de boosdoener, de blokkade zat in haarzelf. Deze zelfreflectie zorgde ervoor dat Manon zich meer en meer bewust werd van haar eigen rol. Haar aandeel in het gehele verhaal. De slachtofferrol en het hardnekkige brein maakten langzaam plaats voor acceptatie. Maar ook weer kunnen lachen. Zich vrij en energiek voelen. Het kunnen aangeven van haar eigen grens. Rust. Denken in mogelijkheden.

Stap voor stap hebben we gewerkt. De piramide van Maslow droeg hier aan bij, rekening houdend met alle aspecten. Vanuit het hart. En zo vertrekt Manon binnenkort weer naar Julianadorp. Niet meer als prinses, maar als zelfstandige vrouw met een rugzak vol inzichten. Een klein onderkomen is reeds gevonden en een leuke baan op het oog. We hebben nog één sessie te gaan waar we stil zullen staan bij alle stappen die ondernomen zijn. Maar ook de stappen die nog gezet mogen worden: gericht op zelfontplooiing. Chapeau Manon ! Trots op je ! We’ll keep in touch.

Wil jij, net als Manon, werken aan jezelf? Kijk eens rond op mijn website en voel je vrij contact op te nemen wanneer je wilt weten of coaching in de buitenlucht bij jou past.