„Ik ben het zooo zat. Moe en lusteloos”. Met deze woorden liet hij mij weten hoe de vlag erbij hing. Ik herinner het me nog goed.
Moe
Moe van alle prikkels, moe van alle verwachtingen, moe van alles wat er op het nieuws voorbijkomt. Moe van elke dag zichzelf weer oppakken en moe omdat alles energie kost. Hij kan zich er niet meer uitdenken.
Samen zijn we gestart met coaching. Maar niet zomaar. Het is niet zo dat ik dan een klinkklare oplossing heb. Zo werkt het niet. Ik kijk tijdens coaching dan wel over de schouder mee, geef mijn onverdeelde aandacht en deel mijn kennis en kunde, maar uiteindelijk staat het hèm te doen.
„Wat staat mij dan te doen?”, vroeg hij me met een vermoeide zucht. “Ik heb al zoveel geprobeerd maar het werkte niet”. Ik hoor het hem nog zeggen. En maanden later kan hij, kunnen we erom lachen.
Besluit
Het stond hem te doen te besluiten niet te blijven waar hij op dat moment was. Open te staan voor (zelf)reflectie, eigen verantwoordelijkheid nemen, doen wat nodig is om vooruit te komen en bereid te zijn om te vertrouwen op het proces. En als hij dit alles niet bereid was, ging het feest niet door. Simple as that. Dat was mijn voorwaarde.
Het duurde een week voordat ik hij mij opnieuw belde. „We gaan het doen”, waren zijn woorden. En opnieuw nam ik de voorwaarden door met hem. ‚Commitment, over en weer’.
De groef
En wat een traject was het. Wat een ongelooflijk mooi traject. To the point. Vanuit zijn echte ik, leren kijken naar de wereld om hem heen. Een tikkie naar links en een tikkie naar rechts om uit die groef te komen, was wat onder andere nodig was.
Zo dankbaar dat ik dit werk mag doen.
Mooie dag !
Esther
Ps: Beluister mijn podcast over Verhalen over live sessies in de buitenlucht
